منابع مقاله درمورد مسابقات ورزشی

مسئولان استادیوم مقصر شناخته شدند و حکم به پرداخت دیه کامله انسان به نفع اولیای دم مقتولان گردید. مبنای مسئولیت باشگاه‌های ورزشی در رابطه با تماشاگران نظریه‌ی تقصیر می‌باشد بدین معنا که در صورت وقوع تقصیر از طرف باشگاه‌های ورزشی، باشگاه‌های ورزشی مربوطه مسئول پرداخت جبران خسارات وارده بر تماشاگران می‌باشند. در این رابطه ماده یک قانون مسئولیت مدنی مقرر می‌دارد: «هر کس بدون مجوز قانونی عمداً یا در نتیجه‌ی بی‌احتیاطی به جان یا مال یا سلامتی یا آزادی یا حیثیت یا شهرت تجارتی یا به هر حق دیگری که به موجب قوانین برای افراد ایجاد گردیده لطمه‌ای وارد نماید که موجب ضرر مادی یا معنوی دیگری شود مسئول جبران خسارت ناشی از عمل خود می‌باشد.»
بنابراین در صورتی که بی‌احتیاطی وی مبالاتی استادیوم‌ها و باشگاه‌های ورزشی در رعایت ایمنی تجهیزات و امکانات مجموعه ورزشی مربوطه منجر به ورود ضرر و خسارت به تماشاگرانی که وارد استادیوم می‌شوند باشگاه‌ها و استادیوم‌های ورزشی به دلیل نقص امکانات مزبور مسئولیت پرداخت جبران خسارات وارده بر زیان دیده را برحسب مورد متحمل می‌گردد. به هر صورت اعم از این که ورزشگاه دولتی باشد یا نباشد اگر خسارت ناشی از تقصیر مسئولان ورزشگاه‌ باشد مسئولیت محقق می‌گردد. به موجب ماده 11 قانون مسئولیت مدنی: «کارمندان دولت و شهرداری و مؤسسات وابسته به آنها که به مناسبت انجام وظیفه عمداً یا در نتیجه‌ی بی‌احتیاطی خسارتی به اشخاص وارد نمایند شخصاً مسئول جبران خسارات وارده می‌باشند ولی هرگاه خسارات وارده مستند به عمل آنها نبوده و مربوط به نقص وسایل ادارات و مؤسسات مزبور باشد در این صورت جبران خسارت بر عهده‌ی اداره یا مؤسسه مربوطه است.»

برای دانلود متن کامل پایان نامه ، مقاله ، تحقیق ، پروژه ، پروپوزال ،سمینار مقطع کارشناسی ، ارشد و دکتری در موضوعات مختلف با فرمت ورد می توانید به سایت  40y.ir  مراجعه نمایید
رشته حقوق همه گرایش ها : عمومی ، جزا و جرم شناسی ، بین الملل،خصوصی…

در این سایت مجموعه بسیار بزرگی از مقالات و پایان نامه ها درج شده که قسمتی از آنها به صورت رایگان و بقیه برای فروش و دانلود درج شده اند

بازیکنان نیز اگر در محل ویژه ورزش به بازی بپردازند و قواعد آن بازی را رعایت کنند هیچ مسئولیتی در برابر تماشاکنندگان در معرض خطر ندارند. زیرا از آنان جز رفتار متعارف ورزشی نمی‌توان انتظار داشت وانگهی به طور معمول هیچ رابطه حقوقی میان بازیگران و تماشاکنندگان وجود ندارد تا بتوان تعهد ایمنی گروه تماشاگران را برعهده‌ی بازیکنان نهاد دادگاه‌ها اشتباه در محاسبه‌ی ضربه‌ای را که به توپ‌های ورزشی زده می‌شود به حق متعارف می‌بینند و تقصیر نمی‌شمرند و وضع اضطراری و هیجان ناشی از رفتار را در نظر می‌گیرند. ولی اگر بازیکنی در محلی خارج از زمین بازی به تمرین یا مسابقه بپردازد و به دیگران صدمه بزند، مسئولیت مدنی دارد. بدیهی است در صورتی که محل استقرار تماشاگران نامناسب باشد و توپ شوت شده بازیکن به تماشاگری برخورد کرده باشد و او را دچار آسیب نماید ایرادی به بازیکن وارد نمی‌باشد و تقصیر بر ذمه مسئولان باشگاه و ورزشگاه خواهد بود بنابراین می‌توان گفت اصولاً مسئولیت خسارتی که تماشاگران می‌بینند برعهده‌ی مسئولین باشگاه‌ها و برگزارکنندگان مسابقات می‌باشد.
حال در صورتی که تماشاگر به ورزشکاری هتاکی نماید و در نتیجه آن ورزشکار به سوی او حمله نموده و او را مضروب سازد ورزشکار مزبور مسئول می‌باشد.
مثال متداول در این مورد همان حمله بازیکن بیسبال بر تماشاگر هتاک در جایگاه است.
در حقوق ایران صدمات وارده توسط بازیکن در جریان مسابقات یا حتی تمرینات ورزشی به تماشاگران در صورتی که حادثه در حین انجام فعالیت ورزشی قلمرداد گردد به نظر می‌رسد که کارفرمای ورزشکار مزبور که باشگاه او می‌باشد، در این خصوص مسئولیت مدنی دارد. در این رابطه ماده 12 قانون مسئولیت مدنی جمهوری اسلامی ایران مقرر می‌دارد: «کارفرمایان مسئول جبران خساراتی میباشند که از طرف کارکنان اداری و یا کارگران آنان در حین انجام کار یا به مناسبت آن وارد شده است، مگر این که محرز شود تمام احتیاط‌هایی که اوضاع و احوال قضیه ایجاب می‌نموده به عمل آورده یا این که اگر احتیاط‌های مزبور را به عمل می‌آورند باز هم جلوگیری از ورود زیان مقدور نمی‌بود» کارفرما می‌تواند به واردکننده خسارت در صورتی که مطابق قانون مسئول شناخته شود مراجعه نماید. بدیهی است در صورتی که ورزشکار عمداً و در نتیجه هتاکی تماشاگر به سوی او حمله‌ور شود واو را مضروب نماید و یا موجب خسارات مالی به او گردد، باشگاه‌ها و مؤسسات ورزشی مربوطه که به عنوان کارفرمای ورزشکار محسوب می‌شوند مسئولیتی در این باره ندارد ضمن آن که اگر کارگر در تحقق زیان عمد داشته باشد، حادثه کار محسوب نمی‌شود.
بنابراین خسارات وارده توسط گماشته (ورزشکار) به تماشاگران در محیط ورزشی از نظر قانون مسئولیت مدنی شخص ثالث تلقی می‌گردد واطلاق ماده 12 قانون مسئولیت مدنی و مسئولیت کارفرما در این رابطه شامل جایی نیز که کارگر (ورزشکار) به تماشاگر در جریان بازی و یا تمرینات، صدمه‌ای ناخواسته وارد می‌نماید نیز می‌شود و کارفرما که در مثال ما باشگاه ورزشی می‌باشد در این رابطه مسئولیت نیابتی و ناشی از فعل غیر را دارد مگر آن که تقصیر ورزشکار عمد و یا سنگین باشد که در این صورت باشگاه‌های ورزشی با اثبات بی‌تقصیری خود (باشگاه) از مسئولیت در این زمینه معاف می‌گردند و بار جبران خسارات وارده به ثالث بر دوش ورزشکار قرار می‌گیرد.
البته در صورتی که باشگاه مقررات ایمنی را رعایت نکرده باشد و مثلاً بر اثر نقص امکانات، ورزشکار باعث ورود خسارت به تماشاگران شود باشگاه کارفرمای او همچنان مسئول جبران خسارات وارده می‌باشد. البته اگر ورزشکار برخلاف آموزش‌های مربیان باشگاه اقدام به انجام حرکتی نماید که منجر به خسارت به تماشاگر شود و ثابت شود که مربیان به او تذکر داده بودند که استناد تبصره دو ماده 59 قانون کار مصوب 1369 آمده است «چنان چه کارفرما برای حفاظت فنی و بهداشت ایمنی کار، وسایل و امکانات لازم را در اختیار کارگر قرار داده باشند و کارگر با وجود آموزش‌های لازم و تذکرات قبلی، بدون توجه به دستورات و مقررات موجود از آن‌ها استفاده کند، کارفرما مسئولیتی نخواهد داشت.»
در مورد باشگاهها هم در صورتی که باشگاه ورزشی مربوطه، دولتی بوده و یا اکثریت سهام آن متعلق به دولت باشد مسئولیت دولت مطرح می‌گردد و دولت در صورتی که باشگاه مربوطه مقصر بوده باشد به ویژه در جایی که نقص وسایل و ایمنی باشگاه‌های ورزشی مربوطه موجب ضرر به تماشاگران رویداد ورزشی گردیده است بر طبق ماده 11 قانون مسئولیت مدنی مسئول جبران خسارات وارده قرار می‌گیرند ماده 11 قانون مسئولیت مدنی ایران مقرر داشته است: «کارمندان دولت و شهرداری‌ها و مؤسسات وابسته به آن‌ها که به مناسبت انجام وظیفه عمداً یا در نتیجه بی‌احتیاطی خساراتی به اشخاص وارد نمایند شخصاً مسئول جبران خسارات وارده می‌باشند ولی هرگاه خسارات وارده مستند به عمل آنان نبوده و مربوط به نقص و سائل ادارات و مؤسسات مزبور باشد در این صورت جبران خسارت برعهده‌ی اداره یا مؤسسه مربوطه است ولی در مورد اعمال حاکمیت دولت هرگاه اقداماتی که بر حسب ضرورت برای تأمین منافع اجتماعی طبق قانون به عمل آید و موجب ضرر دیگری شود دولت مجبور به پرداخت خسارت نخواهد بود.»
2ـ2. حقوق کشورهای اروپایی
واژه تماشاگر در اینجا باید به مفهوم وسیع آن مدنظر قرار گیرد که در بردارنده‌ی هر شخصی است که مجاز است در تماشای مسابقه
شرکت کند حتی اگر این تماشا، به صورت رایگان باشد. برای مثال در فرانسه اشخاص دعوت شده و روزنامه‌نگاران هم می‌توانند تماشاگر تصور شوند (رأی شعبه اول مدنی دیوان عالی 21 ژانویه 1981) این مسئولیت به طور عادی دارای ماهیت قراردادی است. دیوانعالی کشور فرانسه در عمل مدنظر قرار می‌دهد که قرارداد منعقد شده به وسیله سازمان دهندگان و باشگاه‌های ورزشی با تماشاگران متضمن یک منفعت اصلی برای تماشاگران و یک تعهد ضمنی است که این تعهد ضمنی تعهد سازمان‌دهنده مبنی بر تضمین ایمنی این اشخاص است. علاوه بر این گاهی، مواردی با مبنای مسئولیت غیر قراردادی نیز پیش می‌اید. این فرض از آنجا مطرح می‌شود که تماشای مسابقات ورزشی عمومی است و برای همه امکان‌پذیر است و ممکن است تماشاچی به صورت رایگان آن را ببیند یا فاقد اراده‌ی مفروض برای انعقاد قرارداد باشد .
از طرفی نیز ممکن است شخص زیان‌دیده با تقلب و خدعه وارد سالن تماشای مسابقات شده باشد که در این حالت باز هم حق اقامه دعوی جبران خسارت از شخص زیان‌دیده‌ی مقصر در ورودش به ورزشگاه سلب نمی‌شود. ولی رویه قضایی در این موارد به سختی حکم به جبران خسارت می‌دهد. تعهد ضمنی به ایمنی به صورت وسیله از سال 1954 میلادی در رویه‌ی قضایی ثبت شده است و در آن موضوع رأی داده شد که برگزارکنندگان و مسئولان باشگاه اسب دوانی به صورت اتوماتیک و محض نسبت به یک تماشاگر آسیب دیده از اسب که به دلیل عدم توجه به موانع محافظ با اسب برخورد کرده ، مسئول نیست (شعبه یکم مدنی دیوان عالی 12 ژوئیه 1954 میلادی) همین نظر امروزه به صورت نظریه‌ای خدشه‌ناپذیر در آمده و به این ترتیب موضوع شبیه به وضعیت حقوقی شرکت‌کنندگان در مسابقات ورزشی شده است. اما این باور به وسیله برخی حقوقدانان با این استدلال که تماشاگران یک نقش غیر فعال کامل را در مسابقات ورزشی بازی می‌کنند مورد انتقاد واقع شده، به خصوص که در همه حالات این موضوع مسلم نیست که تماشاچیان برخلاف ورزشکاران (حداقل در سطح حرفه‌ای) خطرات ناشی از مسابقه را پذیرفته باشند.
بر همین اساس کلیه فضاهای ورزشی در نظر گرفته شده برای تماشای عمومی مسابقات باید از لحاظ فضایی به گوه‌ای یکنواخت در بیایند (ماده 1 – 42 از مصوبه شماره 709 – 93، 27 مارس 1993) همین طور برای برگزاری مسابقات و نمایش‌های ورزشی، که بیش از 1500 نفر تماشاگر دارد باید قبلاً به شهرداری آن محل اطلاع داده شود (مصوبه 645 – 97، 31 می 1997 بخشنامه شماره 25 اوت 1997 وزیر کشور).

به هر حال نباید تصور کرد که با اجرای این مقررات و ملاحظه محض و انتزاعی این قانون، مالکان این باشگاه‌ها از هرگونه مسئولیتی معاف می‌شوند. هر چند مصادیقی از آراء قضایی وجود دارد که براساس آن سازمان‌دهندگان یک مسابقه ورزشی راگبی، مسئول حادثه به وجود آمده از سوی بازیکنی که در تعقیب توپ با یک تماشاگر برخورد کرده، شناخته نشده‌اند زیرا این زمین به دستور مقام صلاحیتدار، صاف و هموار شده بود (شعبه یکم مدنی دیوان عالی، 30 ژانویه 1968 میلادی) ولی باید اذعان کرد که حداقل هنوز هم تقصیر سازمان دهندگان و مسئولان باشگاه‌های ورزشی می‌تواند به طور مستقل بر اثر نقض قواعد مربوط به ایمنی وجود داشته باشد. بر همین مبنا هم بر اثر حادثه‌ای که برای یک تماشاگر در حین تماشای مسابقه موتورسواری پیش آمد با این استدلال که حادثه بر اثر ترک فعل مسئولان باشگاه‌های ورزشی در عمل به تعهدات قراردادیشان مبنی بر انجام تمام اقدامات احتیاطی مختص به تضمین ایمنی تماشاگران، به ویژه با ایجاد یک فاصله کافی بین پیست و مردم، پیش آمده است، مسئولان مربوطه، محکوم شدند (شعبه یکم مدنی دیوان عالی فرانسه 130 فوریه 1962میلادی)
در حقوق انگلیس، در پرونده‌ی هال علیه باشگاه ماشین سواری بروکلند که در آن باشگاه بروکلند، صاحب پیست ماشین سواری و مسابقات رالی به طول دو مایل بود و تماشاگران برای تماشای مسابقه ماشین سواری با تهیه بلیط وارد باشگاه ماشین سواری شده بودند. پیست مسابقه با نرده‌هایی از تماشاچیان جدا شده بود و تماشاچیان در حال مشاهده مسابقه بودند که ناگهان دو اتومبیل که در حال مسابقه بودند با هم برخورد می‌کنند و سپس یکی از این ماشین‌ها پس از برخورد با نرده‌ها، وارد جایگاه تماشاچیان می‌شود که باعث کشته شدن 2 تماشاچی و مصدوم شدن عده زیادی تماشاچی شد که در این پرونده قاضی دادگاه رأی به محکومیت باشگاه داد به دلیل عدم فراهم آوردن امکانات و وسایل امنیتی برای حفاظت از تماشاگران است قاضی گریر چنین نظر داد که وقتی تماشاگر مبلغی را به عنوان پول بلیط برای تماشای مسابقه می‌پردازد مسئولیت حوادث غیر قابل پیش‌بینی برعهده تماشاگر می‌باشد به شرطی که پیش‌بینی‌های لازم و استانداردهای ضروری برای جلوگیری از وقوع حوادث، رعایت شده باشد. به طور مثال در بازی کریکت، اگر بر سر تماشاگران کلاه محافظ پوشانده نشود به احتمال یک در میلیون، امکان اصابت توپ کریکت به سر تماشاچی وجود دارد اما بار مسئولیت در صورتی که این توپ بر سر یک تماشاچی اصابت کند برعهده‌ی خود اوست و به همین سان، فردی که بلیطی برای تماشای مسابقه اسب سواری می‌خرد و بر اثر تهاجم اسبی که افسار گسیخته است و افسار آن از دست سوارکار رها شده، مصدوم شود، مسئولیت بر عهده‌ی خود تماشاچی می‌باشد به شرطی که پیش‌بینی‌های لازم برای جلوگیری از وقوع حادثه شده باشد به عقیده من به همین سان در مسابقات اتومبیل‌رانی نیز امکان وقوع حادثه‌های خطرناک مانند واژگون شدن اتومبیل در میان تماشاگران وجود دارد که باز هم بار مسئولیت برعهده‌ی خود تماشاچی است.
جالب است به این نکته اشاره شود دلیل اقامه دعوی در پرونده نمونه، نقض قرارداد از طرف باشگاه بود که باشگاه متعهد بود به شرطی که در قرارداد گنجانده شده بود عمل نکرده است و آن شرط حفظ امنیت و سلامتی تماشاگران بود اما پس از بررسی عملکرد باشگاه در رعایت استانداردها تعیین شده در حفظ سلامتی تماشاگران، باشگاه از طرف دادگاه استیناف تبرئه گردید .
در آمریکا هم همان طور که برخی بیان نموده‌اند، تماشاگران خطر ضرر و زیان‌های عمدی و یا خطای عمدی ورزشکاران را نخواهند پذیرفت، مثال متداول در این مورد همان حمله بازیکن بیسبال به تماشاگر هتاک در جایگاه است. هم‌چنین تماشاگران پذیرای خطرات ناشی از قصور مسئولین سالن‌های ورزشی در انجام وظایف خود نخواهند بود اما چون حرفه‌ی مالکین و مسئولین اداره اماکن ورزشی دعوت اشخاص جهت تماشای بازی می‌باشد بدیهی است در قبال شرایطی که سبب آسیب آنان شود مسئولیت خواهند داشت، مشروط بر این که از وجود شرایطی که باعث خطر نامتعارف برای تماشاگران باشد آگاه بوده و یا آگاهی آن‌ها مفروض باشد و تماشاگران نیز نتوانند به وجود چنین خطرهایی پی ببرند و خود را در مقابل آن‌ها محافظت کنند و یا این که در اعمال مراقبت متعارف برای حفاظت از آن‌ها کوتاهی کنند. مسئولین اماکن ورزشی موظفند این اماکن را در شرایط ایمنی متعارف نگه دارند و نیز بر رفتار کسانی که از این اماکن استفاده می‌کنند نظارت نمایند تا از ورود صدمه به آن‌ها جلوگیری شود در چنین صورتی است که تماشاگران می‌توانند قبول کنند که آن‌ها مراقبت‌های متعارف را در تأمین ایمنی اماکن ورزشی اعمال نمودند. با وجود این مسئولین اجرایی، بیمه‌کننده ایمنی تماشاگر نیستند و به همین جهت، تماشاگر برای تأمین خسارات وارده به خود ملزم خواهد بود که ثابت کند اقدامات مسئول اجرایی ناقض وظیفه مراقبتی بوده و این نقض سبب اصلی صدمه به او بوده است.

گفتار چهارم:
شرط عدم مسئولیت در قراردادهای استخدام باشگاههای ورزشی
در قراردادهای ورزشی که بین باشگاههای ورزشی و ورزشکاران و مربیان منعقد میشود گاهی شروطی به عنوان شروط ضمن عقد و یا به موجب قرارداد مستقل در جهت افزایش یا کاهش مسئولیت مدنی آورده میشود که در ذیل به بررسی این شروط می پردازیم.
1ـ قراردادهای تعیین‌کننده‌ مسئولیت مدنی در قراردادهای ورزشی
در ق
راردادهای تعیین‌کننده‌ی مسئولیت مدنی، توافق‌هایی هستند که پیش از وقوع خسارت به منظور تعیین جبران خسارت و یا تغییر شرایط مطالبه‌ی آن، اغلب به سود مدیون منعقد می‌شوند که البته این قراردادها عموماً به دو شیوه منعقد می‌گردند.
1. قراردادهایی که پس از ورود ضرر بین مسئول جبران آن و زیان‌دیده بسته می‌شود و میزان خسارت و چگونگی جبران آن را معین می‌سازد.
2. قراردادهایی که پیش از ورود خسارت بسته می‌شوند و طرفین درباره‌ی زیان‌های احتمالی آینده تصمیم می‌گیرند.
قسم اول بیشتر زمانی مورد