در مورد مسائل مالی دیوان باید گفت که دیوان بین المللی دادگستری بودجه مستقلی ندارد، و اساس درآمد دیوان سهمیه‌ای است که از بودجه سازمان ملل متحد برای آن درنظر گرفته می‌شود. در این رابطه ماده 13 اساسنامه می‌گوید: «مخارج دیوان بین المللی دادگستری به نحوی که از طرف مجمع عمومی معین می‌شود، به عهده سازمان ملل متحد خواهد بود.»

علاوه بر این کشور‌هایی که عضو منشور ملل متحد نبوده، ولی اساسنامه دیوان را قبول کنند، سهم عادلانه‌ای از هزینه دیوان بین المللی دادگستری را بنابر پیشنهاد مجمع عمومی پرداخت می‌کنند. بخشی از هزینه‌های دیوان از طریق هزینه دادرسی تأمین می‌شود. البته دادرسی‌ها در دیوان بسیار پر هزینه وگران است و چون برخی از دولت‌های فقیر ممکن است به علت گرانی دادرسی نسبت به طرح دعوا در برابر دیوان دچار تردیدی شوند، به همین دلیل سازمان ملل متحد صندوق مخصوصی تأسیس نموده است که امکان پرداخت بخشی از هزینه یک دادرسی را در دیوان فراهم می‌کند. بودجه دیوان براساس پیش بینی‌ها هر دو سال یکبار تعیین می‌شود. کیفیت تخصیص حقوق قضات و مواجب و سایر مزایای مالی همکاران اداری به ترتیبی خواهد بود که در ماده 32 اساسنامه آمده است(همان).
گفتار سوم: صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری لاهه
صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری لاهه در مورد رسیدگی به اختلافات محوله طبق حقوق بین المللی ناشی از بند 1 ماده 38 اساسنامه دیوان و ماده 93 منشور سازمان ملل متحده بوده و طبق ماده مزبور و مواد 34 الی 37 اساسنامه مشخص می گردد.

الف- چه مقاماتی صلاحیت مراجعه به دیوان را دارند؟
بند 1 ماده 34 اساسنامه دیوان مقرر می دارد: «فقط دولت ها می توانند به دیوان رجوع کنند». بنابراین اشخاص خصوصی اعم از حقیقی یا حقوقی نمی توانند مدعی یا مدعی علیه دعوی قرار گیرند.

همچنین سازمان ها و مؤسسه های عمومی بین المللی، فاقد اهلیت برای ترافع در مقابل دیوان می باشند. فقط در بعضی از مرافعات تحت شرایط خاصی ممکن است از آنها تقاضا شود که اطلاعاتی در اختیار دیوان بگذارند، یا اینکه خود این سازمان ها و مؤسسه ها ابتکاراً اطلاعاتی را به دیوان تقدیم کنند، (بند 2 ماده 34 ). این نکته قابل ت