گشت و گذار در ممالک و کشورهای دیگر با هر هدفی که باشه، آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردم اون سرزمین، بخش جذاب و هیجان انگیز اون سفر هستش که کمتر کسی از اون صرف نظر می کنه.
در ایران، که از حیث تاریخ و تمدن جزو غنی ترین سرزمینای دنیاست هم، این جذابیت دو چندانه و گردشگران خارجی به دنبال دیدن عجایبی هستن که قبلاً در مورد ایران خونده ان.
واقعیت اینه که کشور ما، از دید فنآوری، کشور خیلی پیشرفته ای نیس و گردشگران خارجی هم با علم به این موضوع به ایران اومدند، منفی بزرگ نمایی آمیزی هم که در مورد ایران شنیده ان مزید دلیل می شه که از کمبود امکانات رفاهی و امنیتی و گردشگری خیلی تعجب نکنن و بعضی وقتا انتظارشان کمتر از چیزی که براشون آماده می شه هم باشه و از امکاناتی که هست تعجب کنن و نه امکاناتی که نیس.
آثار باستانی و اماکن تاریخی ما هم عجایب کم نداره، نه از نگاه اعجاب سازه و بنا، بلکه چون بیشترً با اون همه عقبه و اعتبار خالی از گردشگر خارجیه و معمولا گردشگران داخلی در حال بازدید هستن و تک و توک هم گردشگر خارجی.
گردشگران خارجی که به ایران بین، اگه جهانگرد باشن و ممالک با تمدن قدیمی دیگری رو هم دیده باشن، در همون نگاه های اول می فهمن که در مقام مقایسه، و به نسبت اهمیت اماکن و آثار تاریخی، در ایران به میراث فرهنگی، بهای کمتری داده شده و اگه این آثار در کشور پیشرفته و با صنعت توریسم قوی تری بود شک نداشته باشین حجم گردشگر و طمطراق اون جای و حال و هوایش متفاوت از امروز بود.
تنوع آداب و رسوم در ایران حد و حساب نداره، و شکلای مختلف مختلف فرهنگا جوری گوناگونه که بعضی رسوم که منحصر به شهر یا روستای خاصیه رو حتی خیلی از ایرونیا هم از دیدن و شنیدن اونا تعجب می کنن، چه رسد به گردشگر خارجی.
تنوع فرهنگی باعث تنوع در خیلی از روشای زندگی می شه
یکی از اونا تنوع خوراکیا و غذاهای ایرانیه، اینکه وقتی از شهری به شهر دیگر میریم با خوراکیای جدید و محلی اون شهر روبرو میشیم، شاید واسه ما خیلی عجیب و غریب نباشه، اما در خیلی از نقاط جهان اینجور تنوعی وجود نداره و خیلی از گردشگران از دیدن شکلای مختلف و اقسام مختلف خوراکی و غذا تعجب می کنن.
تنوع پوشش ایرونیا هم، به دلیل تنوع فرهنگ هاست و واسه گردشگران خارجی جالبه، همینطور شکلای مختلف گویش و زبون و لهجه.
اما چیزی که واسه یک گردشگر خارجی جالب که نه بلکه عجیب و غریب و باور ناپذیر هستش، هیچکدام از این موارد نیس.
بلکه چیزی که مثل اش در هیچ جای دنیا پیدا نمی شه مهربانی و صمیمیت بیشتر از حد ایرنی هاست، در هیچ کشوری، یک گردشگر این حجم از مهر و عطوفت رو تجربه نمی کنه، مردم سرزمین ما با گردشگران خارجی اونقدر ایاغ می شن که گویی سال هاست اونو می شناسن و اون گردشگر هم هم اینجور احساس صمیمیت می کنه
اینه میراث و گنج مخفی و نامرئی فرهنگی ایران.